Kluczowymi dla tych urządzeń jest właściwy dobór ich parametrów na poziomie projektowym i wykonawczym, zastosowanie odpowiednich rozwiązań związanych z ich zasilaniem oraz zapewnienie właściwych warunków eksploatacji. Szczególną uwagę należy zwrócić na parametry chemiczne i skład wody surowej zasilającej te urządzenia.
Niewątpliwe zalety chłodzenia wyparnego w stosunku do technologii chłodzenia oddzielnie powietrzem lub wodą były wielokrotnie omawiane.
Dwa media, jakim jest powietrze i woda są zupełnie inne pod względem termodynamicznym. Woda ma bardzo dobre właściwości termodynamiczne w przeciwieństwie do powietrza, ale powietrze jest powszechnie dostępne a do wody o odpowiednich parametrach dostęp bywa utrudniony. Z tego powodu zastosowanie obu mediów jednocześnie, jako czynników chłodzących, jest bardzo ekonomiczne uzasadnione i daje wysoką sprawność wymiany ciepła.
Nieadiabatyczne odparowanie wody do powietrza w trakcie procesu wymiany ciepła realizowane jest w wymiennikach natryskowo wyparnych określanych w zależności od celu działania jako chłodnice wyparne lub skraplacze pary.
Proces zachodzący w wymiennikach polega na odprowadzeniu przez powietrze ciepła utajonego nawilżającej je pary wodnej oraz dodatkowo, ciepła jawnego, przejmowanego od powierzchni wody przez strumień powietrza.
Niewątpliwą zaletą wymienników chłodzonych wodą, jest możliwość ich pracy zarówno w obiegu otwartym jak i zamkniętym wody. W obiegu zamkniętym, nazywanym tak gdyż część wody jest w recyrkulacji, zużycie wody świeżej jest znacznie niższe niż w obiegu otwartym.
W trakcie procesu projektowania instalacji, istotnym staje się właściwy dobór ilości wody świeżej (uzupełniającej obieg zamknięty), odpowiadającej ilości wody odparowanej w procesie i wody, która musi zostać zdrenowana wraz z osadami powodującymi zagęszczanie pozostałej wody będącej w recyrkulacji.
Niestety częstym błędem konstrukcyjnym w przypadku stosowania twardej wody w obiegu chłodzenia jest pominięcie faktu konieczności drenowania powstałych osadów.
Woda recyrkulacyjna nasycona dużymi ilościami związków mineralnych stanowi poważne zagrożenie dla pracy układu (najbardziej narażone są tutaj wymienniki ciepła) gdyż szybko tworzy twardy kamień kotłowy na powierzchniach wymiany ciepła, pogarszając sprawność urządzeń chłodniczych.
Częściowym rozwiązaniem problemu jest zwiększenie ilości wody świeżej, ale to powoduje, że taki układ chłodzenia staje się coraz bardziej układem z obiegiem otwartym.
Rozwiązanie problemu osadów kamienia kotłowego w wymiennikach wyparnych z układem wody otwartym lub częściowo otwartym jest proste, ale mało znane i rzadko stosowane.
Dostępne technologie uzdatniania wody za pomocą urządzeń elektronicznych, które gwarantują brak osadzania się kamienia kotłowego na powierzchniach wymiany ciepła są skuteczne a w przypadkach stosowania wody średnio twardej lub twardej należy z nich bezwzględnie korzystać.
Urządzenia wykorzystujące technologie fizyczne (elektroniczne) uzdatniania wody stosowane są z powodzeniem od wielu lat w różnych dziedzinach przemysłu i w zastosowaniach domowych.
Uzdatnianie chemiczne ze względu na jego sprawność oraz oddziaływanie na środowisko w większości przypadków jest niemożliwe do zastosowania w układach wymiany ciepła otwartych lub pół otwartych, a przy coraz ostrzejszych normach środowiskowych staje się nieopłacalne.
Wymienniki ciepła chłodzone wyparnie, właściwie dobrane i eksploatowane są najbardziej powszechnymi i skutecznymi pod względem ekonomicznym urządzeniami służącymi do odprowadzenia ciepła.