Nie tylko ze względów etycznych warto więc rozważyć sukcesywne minimalizowanie barier architektonicznych w przestrzeni publicznej. Według oficjalnych statystyk osoby niepełnosprawne mają utrudniony dostęp do edukacji, są niezbyt aktywne zawodowo, dotyka ich społeczne wykluczenie. Choć sytuacja w tym względzie z roku na rok się polepsza, do najwyższych światowych standardów jednak nam jeszcze daleko. Ostatnimi laty wprowadzono szereg uregulowań prawnych, mających na celu poprawę jakości życia tej grupy. Między innymi z tego powodu poszerza się sfera egzystencji, w której niepełnosprawni mogą swobodnie funkcjonować.
Głównym ułatwieniem jest możliwość poruszania się na wózkach inwalidzkich w różnego rodzaju budynkach. Typowa infrastruktura powinna obejmować podest, podjazd, rampę, pochylinę oraz płaską platformę. Często konieczna jest wymiana podłóg oraz poszerzanie otworów na drzwi. Nieodzowne są specjalnie oznaczone miejsca parkingowe. Dźwigi osobowe muszą szersze aniżeli standardowe, a zestaw przycisków sterujących osadzony niżej. Realizacja szeregu wymogów jest kosztowna. Warto pytać odpowiednich przedstawicieli jednostek samorządowych o sposoby dofinansowania takich inwestycji ze środków publicznych.